Götzis 2017
Een paar weken geleden alweer dat ik begon aan een van mijn meest bijzondere tienkampen uit mijn carrière. Voor de zevende keer ging ik van start op de prestigieuze meerkamp in Götzis, Oostenrijk. “Het meerkamp Mekka, het officieuze WK”. Echter voor het eerst dat ik er was zonder Vince de Lange, de coach waarmee ik 10 jaar samen keihard heb gewerkt en die mij heeft opgeleid in deze wereld…
Na een valpartij in dezelfde wedstrijd in 2015 liep ik meer schade op dan ik va tevoren had ingeschat. Problemen aan mijn enkel en pols speelden op en vervolgens andere klachten vanwege deze fysieke onbalans. Ik was mega in vorm in 2015 en 2016 maar het lijf kon dat niet aan. Nergens had ik de tijd voor langer herstel en ik wist ondanks mijn geweldige vorm, dat mijn lichaam aan een zijden draadje hing in Rio. Hoe de Olympische Spelen van 2016 verliepen is inmiddels bekend..
Na een lange rustperiode, een operatie aan mijn pols en veel nadenken ben ik 1 januari vol goede moed weer de atletiekbaan opgegaan.
Nieuwe prikkel
Alleen… ik had met Vince afgesproken dat wij tot Rio samen zouden werken en dat het daarna tijd zou zijn voor een nieuwe uitdaging.
Ik zag geen andere coach als vervanging voor Vince en om het plezier helemaal terug te krijgen in de meerkamp had ik wel een nieuwe prikkel nodig. Door mijn opleiding bij Vince durfde ik de uitdaging aan te gaan om zelf mijn schema te maken. Alles was ik geleerd had nam ik mee, maar hieraan wilde ik mijn eigen touch geven. Nieuwe wind, nieuwe ambities en een beetje meer vrijheid. Ik heb verschillende reacties gehad uiteraard: verrast, enthousiast en sommigen erg twijfelachtig/ negatief.
De opbouw is goed gegaan in de afgelopen 5 maanden. Niks overhaast, weinig stress in die zin en veel plezier in wat ik deed. Geen tape en pijnstillers (dagelijks) nodig voor mijn trainingen en het lijf reageerde goed op de prikkels! Met een paar testwedstrijdjes voor de tienkamp voelde ik wel dat de vorm goed zat. Snelheid en mijn werpen was op niveau. De grote vraag was alleen hoe ik op een volledige tienkamp zou reageren, hoe mijn 400m en 1500m uit zouden gaan pakken en het springen…
Dag 1
Het begon met de 100m, in de series vóór mij zag ik dat er goede tijden gelopen werden. Ik had de week voorafgaand al dicht tegen mijn PR gelopen, maar nu stond er zo veel meer druk op mij. Ik merkte het aan alles.. de week voor de meerkamp was nogal stressvol geweest en ik had zo veel drang om mijzelf dit weekend te bewijzen.. bewijzen dat ik de WK kon halen.. dat ik meer dan 8100 punten kon scoren en dat ik niet afgeschreven was..
Genieten was het enige dat ik mijzelf voor probeerde te houden.. en wauw.. na 10.57s, een nieuw PR en dus een geweldige start van de tienkamp kon dat genieten gaan beginnen!
Eerste sprong verspringen voelde niet goed, aanloop was snel, maar ik kwam niet van de grond af voor mijn gevoel. Ik zag de afzetplek op het grote scherm in de herhaling en ik liet daar 15cm liggen..7.61m .. ik had geen flauw idee hoe dat kon! “Als dit 7.61m is, dan spring ik nog een keer.” 2e poging kwam ik niet goed uit, ritme in de aanloop ontbrak, zette iets te veel vóór mij af en dat was niet slim voor mijn enkel. Ondanks een matige sprong, 7.49m.. wist ik dat ik de 3e poging zou laten lopen. Mijn oude enkel klacht (sinds 2009) voelde ik en verder risico zou dom zijn geweest.
Kogelstoten had ik moeite om mij rustig te houden, de ‘aanglij’ was gehaast, benutte niet de volledige ring, maar zeer degelijke afstanden: 14.62m als verste viel mij gelet op het gevoel iets tegen. Toch was het een super start. Ik lag ruim voor op de prognose van 8.100 punten en zelfs al een beetje op het Nederlands Record. Maar daar kon ik toen nog niet aan denken..
Hoogspringen als onderdeel 4 zou voor een deel het sleutelnummer worden in deze wedstrijd. De enkel hadden wij met een injectie licht verdoofd, omdat die na het verspringen toch te gevoelig was. Het was de bedoeling om deze meerkamp zonder te doen, maar het is een oude klacht waarvan ik weet dat ik met die injectie kan springen en ik voor de rest van de meerkamp niet te veel last van de enkel hoor te hebben. Het springen voelde makkelijk, maar op hogere hoogten miste ik de timing boven de lat. 1.91m als resultaat, maar ik weet waar de focus op gaat liggen in dit onderdeel de komende weken.
De 400m was spannend, omdat ik niet 100% wist hoe die zou gaan vallen. Voor mijn gevoel had ik nog niet genoeg specifiek werk op de atletiekbaan verricht, maar ik had de laatste maanden gericht op de Wattbike (hometrainer) programma’s gedaan voor mijn loopnummers… 48.37s voelde goed, de eerste dag zat er op. Nog steeds voor op mijn NR, maar het enige waar ik mee bezig was, was het genieten van de wedstrijd en zorgen dat ik dag 2 “veilig” door zou komen.
Dag 2
Ik stond verbazingwekkend fris op zondag. Mijn benen voelden goed, natuurlijk wat spierpijn en een beetje stijve rechter enkel, maar het viel mij mee!
110m horden, het onderdeel waar de ellende begon 2 jaar eerder… Na een geweldige start op de eerste 5-6 horden kreeg ik het iets moeilijker. Enigszins op safe liep ik naar 14.16s, het was mijn eerste race na een lange tijd en over de tijd moest ik dan ook zeker tevreden zijn.
Discuswerpen was het onderdeel dat de laatste weken al goed liep en waarin ik al een paar wedstrijdjes gedaan had. Maar binnen een meerkamp blijf ik dit een lastig onderdeel vinden. Je komt vol adrenaline net van het hordenlopen en moet daarna de knop omzetten en rustig blijven in de discusring. Stabiele serie worpen, 43.52m was het verste dat ik ooit in een tienkamp geworpen had.
Mijn favoriete onderdeel (onderdeel 8), polsstokhoogspringen!
Een lange, warme wedstrijd. Muziek, publiek en een klein windje in de rug.. Ideale omstandigheden voor grote hoogtes. 5m haalde ik in mijn 2e poging, nadat ik in de eerste wat struggles had in mijn aanloop na het lange wachten. 5m20 in mijn eerste poging en besloten samen met Rudy om door te gaan naar 5m40. De eerste 2 pogingen op 5m40 waren echter twijfelachtig, ik was gehaast en voor de 3e poging pakte ik een stuggere polsstok… Tijdens de sprong miste ik de overtuiging, maar ineens besefte ik mij dat ik boven de lat zat! Ik raakte hem wel iets maar ik zag dat die bleef liggen.. On-ge-loof-lijk!!
5m50 mislukte helaas 3x, hoewel de sprongen beter waren dan daarvoor.
Ineens besefte ik mij wel dégelijk wat deze tienkamp ging inhouden… Alleen nog speerwerpen en een 1500m lopen, ik wist dat er niks echt geks meer kon gebeuren. Hoe dan ook kon ik de limiet voor de WK niet meer missen. Maar daar kwam ook ineens bij dat ik binnen 2 uur vanaf toen een nieuwe NR record zou kunnen hebben, een topklassering in Götzis en daarmee een hele hele bijzondere comeback.
Met de warming-up van speer wist ik het al: “dit gaat mij niet ontnomen worden.” De focus was intens, maar de ontspanning tussendoor was perfect. Mijn eerste poging was 61.92m en daarmee viel alle spanning weg..
Ik kletste met Rudy over aandachtspunten in de volgende worpen, ik kletste met mijn vader aan de kant van de baan. “Wat er ook gebeurd in de volgende worpen, besef je waar je mee bezig bent?! Geniet hiervan!”
Mijn laatste worp vloog nog een klein stukje verder: 62.13m en daarmee 7796 punten na 9 onderdelen.
Dan begint het rekenwerk pas.
710 punten (+/- 4.35) had ik nodig op de 1500m om mijn eigen Nederlands record te verbreken. 46 punten (7 seconden) stond ik achter op de nummer 1, Damian Warner. Nummer 3 stond te ver weg om mij in te halen.
Raceplan was als volgt, aangezien ik totaal de specifieke tempo trainingen op de baan nog niet gedaan had.. “de eerste 1000m proberen te lopen om en nabij 3min, daarna kijken wat er nog in de tank zit..”
Van 300 tot 1000m voelde het allemaal even zwaar, mijn benen schreeuwden om te stoppen, mijn mond was droog.. Het enige wat ik hoorde was het gejoel vanuit het publiek. Ik begon in mijzelf af te tellen en mezelf aan te moedigen… “2 rondjes nog, volgende keer dat je hierlangs komt ben je op weg naar de finish, 1.10min afzien Eelco, dat ene rondje lukt altijd nog!”
Met het in gaan van de laatste bocht wist ik dat het verschil met Damian te groot was, maar ik zag dat het hard genoeg ging.. mijn benen voelden als lood, maar nog 1 laatste keer sprak ik mezelf toe.. “armen, armen, armen” met het bewegen van die armen zullen de benen vast wel volgen! 4:30.32min was genoeg! 8539 punten! 2e plaats in Götzis, ik ben terug!
Ik stortte na de finish op de grond, zag blijde gezichten boven mij en er ging van alles door mijn hoofd. Felicitaties van de atleten, mijn fysio, dokter, Rudy en daarna mijn ouders langs de rand van de baan, mijn managers en de fans… alles ging even in een waas!
Dit is het gevoel van de tienkamp, dat verslavende gevoel. De strijd over 2 dagen met collega atleten. De adrenaline, de pijn, de lol, dat voldane gevoel na de finish. De laatste maanden en weken schoten door mijn hoofd. Het was emotioneel en heel mooi. Even dat gevoel alsof je de hele wereld aan kan!!
Nogmaals dank aan iedereen die mij gesteund heeft op weg hiernaartoe! Op naar een mooi 2017 seizoen met veel plezier! Het kon niet beter beginnen!!