Woensdag 27 mei vertrokken Vince, Pieter en ik direct na de laatste sprinttraining op Papendal met de auto richting Oostenrijk. De Hypo-Meeting in Götzis stond weer op de planning!
Götzis is een klein plaatsje in Oostenrijk met slechts 11.000 inwoners, maar hier vindt jaarlijks de grootste tienkamp ter wereld plaats.
Na een vlotte rit van 7 uur waren we mooi op tijd voor het diner in het hotel. Donderdag en vrijdag de tijd gehad om bij te komen van de reis. Donderdag nog kort wat discus geworpen en vrijdag even een startblok uitgetest. Alles voelde top voor een geweldig atletiekweekend!
Zaterdagochtend startten we met de 100m, het was voor mij geen super race, maar met een tijd van 10,75s was ik zeker tevreden. Het verspringen voelde gelijk goed, de snelheid die verbeterd is in de afgelopen maanden kwam hier duidelijk terug. Met een afstand van 7.62m in de eerste poging pakte ik veel punten winst ten opzichte van mijn Nederlandse record (toen sprong ik 7.27m).
Ook het kogelstoten ging zoals ik wilde, de laatste weken in training voelde dit al goed en ook mijn kracht is flink vooruit gegaan. Zaak is dan om de timing te behouden en dat lukte heel behoorlijk. Met een afstand van 14.67m stootte ik een nieuw persoonlijk record.
Van het hoogspringen wist ik dat dat een probleempje kon gaan worden. Mijn enkel sputtert een beetje tegen en dat is de laatste tijd weer meer geworden. Er zit wat vocht / irritatie in dat gewricht en dat gaat niet weg zonder dat ik daar een cortisone injectie in laat zetten (dit heb ik eerder gedaan in 2012 en dat hielp heel goed). Nadeel van de injectie is dat ik een week rust moet houden, dus deze stond gepland na de meerkamp in Götzis. Dit betekende dat ik het hoogspringen zou moeten doen met tape en pijnstillers. Mijn idee was dus ook om wat ‘risico’ te nemen met het kiezen van mijn hoogtes en steeds een hoogte over te slaan om zo min mogelijk sprongen te maken en na iedere klap op mijn enkel wat extra te kunnen herstellen. Ik bleef steken op 1.91m nadat mijn derde poging op 1.97m er nog net af viel.
De 400m liep moeizamer dan gehoopt, tank was helemaal leeg, maar met 48,48s sloot ik de dag mooi af. 4260 punten, betekende dat ik ondanks matig hoogspringen nog 18 punten voor stond op mijn Nederlandse record van 2012 in dezelfde wedstrijd.
Hoe ironisch het ook was, 110m horden en discus waren de 2 onderdelen waar ik dit weekend best veel van verwachtte. Mijn hordenrace was niet vlekkeloos, maar het werd op de laatste horde pas echt link. Terwijl ik afzet zie ik de horde van de baan naast mij omhoog stuiteren richting mijn baan. Op het moment dat ik mijn rechterbeen bij wil trekken over de horde blijft die in de stuiterende horde van de buurman hangen en kom ik ten val. Na een judorol op hoge snelheid sta ik redelijk vlot maar toch enigszins verward weer op. “Dit was niet mijn fout &#@$* “ het schiet gelijk door mijn hoofd, “ik zal over moeten lopen zo meteen, in mijn eentje, nog een keer over die 10 hekken.”
Terwijl ik de schaafwonden op mijn arm, schouders en rug bekijk besef ik mij ineens dat mijn pols wel pijn doet. “Een stukje tape eromheen zal wel genoeg zijn” dacht ik.
15-20 minuten later mag ik de race overlopen, ik wist dat ik het hele publiek achter me zou hebben staan, dus over die race maakte ik mij niet zoveel zorgen. Op het moment dat ik in het blok ging zitten werd ik toch enigszins paniekerig. “Ik kan helemaal niet op mijn rechter hand steunen”, die pols had toch een behoorlijke klap gemaakt. “Eerst die race lopen, daarna de fysio en arts maar laten kijken”. 14,34s was niet de tijd die ik van tevoren gehoopt had, maar ik had de finish gehaald dit keer. Niet teveel tijd verloren ten opzichte van mijn Nederlands record (14,10s).
De arts kon een breukje in de pols nagenoeg uitsluiten. “Kan je discuswerpen zo?” vroeg Vince. “Geen idee, dat zullen we zo maar moeten zien.” Terwijl de arts mijn pols intapete met een soort kussentje aan de bovenkant er op, werden de schaafwonden op mijn rug onder handen genomen met iets desinfecterends door Marsha, de fysio. Met een handje pijnstillers achter de kiezen heb ik mijn discusschoenen gezocht. Met nog een paar geruststellende woorden: “je zal verongelukken met polsstok, die kan je nu echt niet vasthouden” vertrok ik naar de baan.
Het was lastig om mijn pols in de juiste positie te houden en mijn arm gewoon te ontspannen. Ik kreeg mijn discus er niet lekker uit en ze vlogen meters minder ver dan iedere training in de afgelopen 2 maanden. 37,45m was een uiterst teleurstellende afstand. Kans op mijn Nederlands record was verkeken. “Moeten we de stekker eruit trekken” was de vraag van Vince. “NEE, ik ga polsstok proberen te springen” was mijn eigenwijze antwoord.
Ik ben in 2013 de tienkamp in Götzis voortijdig gestopt door meerdere kramp klachten, in 2014 was ik er niet omdat ik mijn hamstring gescheurd had 3 weken voor die tijd, dus deze zou ik afmaken als het ook maar enigszins kon! Ik kon per slot van rekening nog de limiet scoren voor Rio 2016, dan had ik die maar vast op zak!
Getest met een kleine polsstok en korte aanloop, het ging op zich wel. Het tillen van de stok deed vooral veel pijn, maar ik had niet het idee dat ik hem opeens los zou laten tijdens een sprong. “Nog wat extra pijnstillers er in en gewoon de wedstrijd beginnen op 5m.”
5m en 5.20m haalde ik relatief makkelijk, helaas sprong ik op 5.30m 3x af.
De laatste beproeving voor mijn pols was het speerwerpen. Rustig inwerpen ging prima, ik voelde mij sterk en de speren voelden licht. In mijn eerste poging een harde uithaal, maar ik kon niet echt remmen dus ik dook voor de lijn. Zonder er bij na te denken wilde ik mij opvangen op mijn rechter pols, niet echt handig nu! 61.42m “stoppen? is het genoeg?” vroeg Vince. “Nou, de worp zelf doet helemaal geen pijn, het was dom dat ik mij op ving na de worp met mijn rechter pols. Het kan echt verder vandaag” was mijn antwoord. Tweede worp net over de 62m en de laatste was 62.72m, mijn beste speerwerpserie ooit!! Wat baalde ik nu dubbel.. Mijn vorm was echt super en dan komt het er niet helemaal uit op zo’n dag door zo’n ongelukkige hordenrace…
De 1500m ging moeizaam, mijn lichaam deed aan alle kanten pijn, de power voor een harde laatste 300m ontbrak en ik finishte na 4.30 minuten. 8298 Punten, ruimschoots de Olympische limiet… Maar dat was niet waarvoor ik naar Götzis gekomen was in eerste instantie.
’s Avonds in het hotel het tape van mijn pols gehaald, mijn rechter hand was erg dik geworden. Na het spoelen van de wonden op mijn rug, mijn pols opnieuw ingetapet door de fysio en gezellig met zijn allen naar het eindbuffet gegaan. Het fijne gevoel van een afgesloten meerkamp, gezellige collega atleten en een drankje maakten het weekend toch nog goed!
Maandag naar huis gereden en dinsdag naar het ziekenhuis voor een MRI van mijn pols. De botjes en bandjes zijn nog heel, wel is er veel vocht in het bovenliggende kapsel. Ik ga er vanuit dat dit spoedig herstelt.
Loop nu rond met een brace en een mitella, maar voor je het weet sta ik weer op de baan!!
Op naar een topseizoen!